Z art. 378 § 1 k.p.c. wyraźnie wynika rozpoznawczy charakter apelacji pełnej, ponieważ przepis ten wprost wskazuje, że sąd II instancji „rozpoznaje sprawę”,
a nie sam środek odwoławczy, co ma miejsce np. w wypadku skargi kasacyjnej (np. art. 39813§ 1 k.p.c.). Apelacja pełna polega na tym, że sąd II instancji w granicach zaskarżenia rozpatruje sprawę ponownie, czyli w sposób w zasadzie nieograniczony jeszcze raz bada sprawę rozstrzygniętą przez sąd
I instancji. Oznacza to, że sąd II instancji ma prawo dokonać własne ustalenia faktyczne poddając je ocenie pod kątem zastosowania prawa materialnego. Może on również dokonać samodzielnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i wyciągnąć z niego odmienne wnioski niż sąd I instancji. Jednocześnie ma obowiązek naprawić wszelkie błędy sądu I instancji stanowiące naruszenia prawa materialnego niezależnie od podniesienia ich
w ramach zarzutów apelacyjnych. Zatem, jeśli mamy podstawy do twierdzenia, że sąd I instancji nie dokonał w sposób prawidłowy oceny prawnej (przepisów prawa materialnego), jak też w sposób nienależyty zastosował przepisy postępowania wynikającej z istniejącego stanu faktycznego należy rozważyć wniesienie apelacji na uchybienia sądu I instancji.
Kancelaria chętnie pomoże przy pisaniu apelacji i reprezentowaniu
w postępowaniu apelacyjnym. Zapraszamy do współpracy.
r.pr. Dorota Kurek-Zielińska